Biopsychologika - Układ krążenia Bonghan jako rozszerzenie południków akupunktury

Kwang-Sup Soh

Układ krążenia Bonghan jako rozszerzenie południków akupunktury

(tłum. Ewa K. Suskiewicz, ©Ewa Chabros-Lalak)

[Tekst oryginany: Kwang-Sup Soh, Bonghan Circulatory System as an Extension of Acupuncture Meridians; Biomedical Physics Laboratory, Department of Physics and Astronomy, Seoul National University, Seoul, Korea, [w:] J Acupunct Meridian Stud. 2009;2(2):93−106]

Abstrakt

System Bonghan to nowo odkryty układ krążenia, który odpowiada klasycznym meridianom akupunktury i został odkryty we wczesnych latach sześćdziesiątych XX wieku przez Bonghan Kim. Pomimo swojego potencjalnego znaczenia w biologii i medycynie, był przez długi czas ignorowany lub zapomniany. Dopiero niedawno potwierdzono większość jego znaczących części, takich jak układ Bonghana (BHS) wewnątrz naczyń krwionośnych lub limfatycznych, na powierzchni narządów wewnętrznych i w komorach mózgu. Do tego potrzebne były nowe metody wykorzystujące nowoczesną technologię, ponieważ Bonghan Kim nie opisał swoich metod. Na przykład, wśród innych metod, odkrycie barwnika specyficznego dla BHS, błękitu trypanowego, był jednym z najważniejszych oryginalnych wkładów, które umożliwiły obserwację BHS. Dzięki tej technice BHS w tkance tłuszczowej stał się wykrywalny, a BHS odkryto na powięzi otaczającej tkanki guza, co może mieć duże znaczenie w odniesieniu do poważnych problemów zdrowotnych współczesnego społeczeństwa, a mianowicie otyłości i raka.

1. Wprowadzenie

Terapeutyczne skutki akupunktury są coraz bardziej akceptowane na całym świecie [1,2,3] i coraz bardziej konieczne jest wyjaśnienie mechanizmu działania akupunktury w kontekście współczesnych pojęć i terminologii naukowych. Należy zatem zapytać, co jest specjalnego w punktach akupunktury (AP) i meridianach (AM) i co odróżnia je od innych sąsiednich obszarów skóry. Jeśli istnieją specjalne funkcje, w jaki sposób działa igłowanie lub inna stymulacja zastosowana w AP? Aby odpowiedzieć na te pytania, należy zbadać budowę anatomiczną AP i AM.

Heine zaobserwował, że w miejscach AP w warstwie luźnej mezenchymu łącznego, która oddziela tkankę podskórną od mięśniowej [4,5,6], znajduje się kompozyt naczyń krwionośnych i nerwów. Wykazał podobną do AM strukturę łańcucha powięź-ścięgno-ścięgno płuca AM [7,8], co zostało potwierdzone w innych raportach [9,10,11,12]. Strukturalnie AP to wiązki nerwowo-naczyniowe [13,14,15,16], przyczepów nerwowo-mięśniowych [17,18,19,20] i różne typy zakończeń nerwów czuciowych [21,22,23]. Langevin zauważył, że ponad 80% punktów AP i 50% południków przecięć ramienia wydaje się pokrywać z płaszczyznami między- lub domięśniowymi tkanki łącznej [24,25,26]. Jones zastosował obrazowanie ultradźwiękowe do badań AP [27], a Ifrim próbował wybarwić AP i AM za pomocą błękitu Alciana [28]. Obszerny przegląd anatomicznej charakterystyki systemu akupunktury można znaleźć w recenzji Van Wijk [29]. Według wiedzy autora żadne badania nie ujawniły żadnych dyskretnych struktur anatomicznych odpowiadających AP lub AM, które nie są znane zachodniej biologii ani medycynie. Pod tym względem twierdzenie Bonghan (BH) Kim jest wyjątkowe, ponieważ proponuje istnienie nowego układu krążenia rozprowadzonego nie tylko w ciele człowieka, ale także we wszystkich kręgach.

National Acupuncture Meridians Research Institute, kierowany przez BH Kim, opublikował serię pięciu raportów dotyczących budowy anatomicznej i fizjologicznych badań AP i AMs [30,31,32,33,34] oraz jeden artykuł przeglądowy w języku angielskim dostępny w większości bibliotek uniwersyteckich [35]. Ciałko Bonghan (BHC) i przewód Bonghan (BHD) odpowiadają odpowiednio AP i AM. BHD są połączone z jednym końcem BHC lub z obydwoma końcami i razem te struktury tworzą nowy układ krążenia w całym ciele zwierzęcia.

Układ krążenia Bonghan składa się z kilku podsieci zlokalizowanych w różnych miejscach wewnątrz ciała. Podsieci te można podzielić na: (1) powierzchowne BHC / D zlokalizowane w skórze, (2) wewnątrznaczyniowe BHC / D, które biegną wzdłuż wnętrza dużych żył, tętnic i naczyń limfatycznych i unoszą się w strumień krwi / limfy, nie przylegający do ściany naczynia, (3) pozanaczyniowy BHC / D, który biegnie wzdłuż zewnętrznej powierzchni dużych naczyń krwionośnych, (4) BHC / D powierzchni narządu, który rozprzestrzenia się na różnych powierzchniach narządów wewnętrznych, (5) wewnątrzrządowy BHC / D zlokalizowany w różnych narządach wewnętrznych oraz (6) nerwowy BHC / D, który istnieje w mózgu i rdzeniu kręgowym i biegnie wzdłuż zewnętrznych nerwów obwodowych.

Aby zbadać powiązane funkcje fizjologiczne, najpierw należy wziąć pod uwagę płyn przepływający w sieci BHD. Analizę płynu BH wykonał BH Kim [32], a do ważnych składników zalicza się kwas hialuronowy, hormony neuroprzekaźnikowe, takie jak adrenalina i noradrenalina, aminokwasy i wolne nukleotydy. Mikrokomórka BH lub „sanal” (dawniej nazywana granulką) to kulisty lub owalny korpus o średnicy 1-2 μm, zawierający jeden lub dwa chromosomy otoczone cienką membraną. BH Kim stwierdził, że „sanal” odegrał ważną rolę w regeneracji uszkodzonych tkanek [33,34]. Inną ważną funkcją jest przesyłanie sygnałów elektrycznych przez sieć BHD, która może dostarczyć mechanizm oparty na strukturze dla dobrze znanego zjawiska niskich impedancji elektrycznych w punktach [36,37,38]. Hipotetyczną funkcją BHD jest rozchodzenie się światła, co może wyjaśniać niemal natychmiastowe efekty odczuwane w całym ciele podczas igłowania w punktach akupunkturowych [39].
Do niedawna twierdzenia BH Kim nie mogły zostać odtworzone ani potwierdzone, głównie dlatego, że formuła barwnika barwiącego niezbędnego do śledzenia i identyfikacji BHD była nieujawniona. Dlatego jego praca była długo zaniedbywana i nie było żadnych dalszych badań, z wyjątkiem przypadku japońskiego anatoma Fujiwary [40], który w rzeczywistości był w stanie częściowo odtworzyć wyniki BH Kima; jednak jego prace również nie przyciągały dużej uwagi.

Według naszej wiedzy przeprowadzono tylko jedno poważne badanie histologiczne AP, które zaprzeczyło twierdzeniom BH Kima. Kellner dokładnie zbadał AP skóry i stwierdził, że nie istnieje struktura podobna do BHC [41]. Należy jednak zachować ostrożność wyciągając wnioski z braku obserwacji na podstawie metody histologicznej, ponieważ pojedyncza metoda histologiczna nie może w pełni ujawnić wszystkich struktur w tkance. W takim przypadku konieczne jest zastosowanie odpowiedniego barwnika do wizualizacji nowej struktury, takiej jak BHC.

Od 2002 r. Biomedyczne Laboratorium Fizyki Uniwersytetu Narodowego w Seulu prowadzi intensywne badania systemu BH przy wsparciu koreańskiego Ministerstwa Nauki i Technologii w ramach programu National Research Laboratory. Pierwszym celem wykrywania była wewnątrznaczyniowa BHD w dużych naczyniach krwionośnych i naczyniach limfatycznych królików, szczurów i myszy. Następnie szukaliśmy BHD na powierzchni organów wewnętrznych, narządów wewnętrznych, komór mózgowych i środkowym kanale rdzenia kręgowego. Obecnie wciąż trwają prace nad metodą identyfikacji powierzchownych BHD i BHC w skórze.

Przeprowadzono szereg badań w celu ustalenia nowości BHD i BHC oraz wyjaśnienia ich szczegółów. Oprócz konwencjonalnych procedur barwienia i mikroskopii świetlnej zastosowano nowoczesne instrumenty i techniki niedostępne w czasach BH Kima. Konfokalny laserowy mikroskop skaningowy [42], różne typy mikroskopii elektronowej, takie jak skaningowa mikroskopia elektronowa (SEM), kriogeniczna SEM, skupiona wiązka jonowa SEM oraz transmisyjna mikroskopia elektronowa wysokiego napięcia (TEM) [43,44,45]. Do badania ultrastruktury wykorzystano mikrotomografię rentgenowską [46] i mikroskopię sił atomowych [47]. Ponadto nowoczesne technologie, takie jak fluorescencyjne nanocząsteczki [48,49,50], immunohistochemia [51,52], analiza proteomiczna [53], technika ELISA do analizy hormonów [54,55] i metody elektrofizjologiczne [56,57].

2. Najnowsze badania nad systemem Bonghan

2.1. Wewnątrznaczyniowe BHD i BHC

BHD wewnątrz ogonowej żyły głównej królików i szczurów wybrano jako pierwsze miejsce obserwacji przezroczystej nitkowatej struktury unoszącej się w krwiobiegu. Dożylne wstrzyknięcie 10% roztworu dekstrozy do lewej żyły udowej było kluczową techniką opracowaną przez nasz zespół w celu zastąpienia krwi przezroczystym płynem przy jednoczesnym zachowaniu BHD w naczyniu krwionośnym do obserwacji in situ za pomocą mikroskopu stereoskopowego [58,59,60]. Technika ta miała bardzo niski wskaźnik powodzenia, nawet dla wysoce wykwalifikowanego mikrochirurga, i była dodatkowo zakłócona przez zjawisko krzepnięcia fibryny, w którym koagulacja fibryny tworzyła struny, których nie można było odróżnić od BHD ani stereomikroskopem, ani fazą mikroskop kontrastowy. Nasz oryginalny wkład tutaj, który nie został opisany w pracy BH Kima, polegał na znalezieniu metody odróżnienia BHD od bardzo podobnych ciągów fibryny. W tej technice zastosowano barwienie fluorescencyjne oranżem akrydyny w celu ujawnienia jąder w kształcie pręcików, które są cechami charakterystycznymi BHD, ale nie występują w fibrynie [61,62]. Rycina 1 przedstawia mikrografię najdłuższej próbki wewnątrznaczyniowego BHD z tętnicy szczura, jaką kiedykolwiek uzyskano metodą chirurgiczną [63].

Metoda chirurgiczna polegająca na przecięciu kawałka naczynia krwionośnego i poszukiwaniu BHD w preparacie nie powiodła się, ponieważ BHD najwyraźniej się skurczył i skutecznie zniknął. Technika wygaszania całego naczynia krwionośnego ciekłym azotem również nie była skuteczna, ponieważ nie można było zidentyfikować BHD w przekroju zamrożonego naczynia krwionośnego. W 2006 roku opracowaliśmy nową metodę ujawnienia BHD in vivo w żyle ogonowej myszy poprzez wstrzyknięcie barwnika barwiącego, Alcian blue, do żyły udowej [64]. Inna metoda in vivo opracowana w celu obserwacji BHD obejmowała mikroskopię fluorescencyjną i barwnik fluorescencyjny, pomarańcza Acridine, wstrzykiwane dożylnie [65]. Obserwowano również BHC, ale wymagało to dokładnej analizy w celu identyfikacji [66].

Obecnie te metody obserwacji wewnątrznaczyniowych BHD wciąż nie są w pełni rozwinięte; do uzyskania pożądanego rezultatu potrzebne są umiejętności i szczęście. Istnieje potrzeba opracowania nowej odmiany endoskopów wewnątrznaczyniowych do obserwacji wewnątrznaczyniowego BHD bez barwienia.

2.2. Limfatyczny BHD i BHC

Ponieważ nie jest możliwe obserwowanie wewnątrznaczyniowego BHD in situ w naczyniach krwionośnych z powodu krwi, korzystne byłoby zbadanie naczyń przezroczystych, a mianowicie naczyń limfatycznych. Próbowaliśmy wykryć BHD w dużych naczyniach limfatycznych za pomocą mikroskopu stereoskopowego, ale byliśmy w stanie zobaczyć tylko zastawki limfatyczne. Następnie wstrzyknęliśmy kilka rodzajów barwionych substancji chemicznych do naczynia limfatycznego lub węzła chłonnego i byliśmy w stanie wizualizować BHD in situ i in vivo. Znaleźliśmy trzy różne skuteczne plamy preferencyjne dla BHD w stosunku do otaczającego naczynia limfatycznego: Janus Green B [67], fluorescencyjne nanocząsteczki magnetyczne [48,49] i błękit Alcian [46]. Rysunek 2 przedstawia limfatyczny BHD, barwiony Janus Green B, unoszący się w naczyniu limfatycznym królika.

Wadą tych trzech metod było wstrzyknięcie środków chemicznych do naczyń limfatycznych, potencjalnie uszkadzając BHD lub generując artefakty. Opracowano metodę optyczną wzmacniającą kontrast do obserwacji in vivo BHD unoszących się w naczyniach limfatycznych dużego kalibru [68] i udało nam się uchwycić filmy pokazujące ruch BHD w miarę oddychania zwierzęcia.

2.3. BHD i BHC na powierzchni organów wewnętrznych

Sieć BHC / D na powierzchni różnych narządów wewnętrznych powinna być strukturą łatwo potwierdzalną, ale kilka przeszkód uniemożliwia łatwą obserwację. Po pierwsze, BHD są cienkie i przezroczyste, a zatem ledwo widoczne gołym okiem lub pod mikroskopem chirurgicznym o niskim powiększeniu. Po drugie, skoagulowanej fibryny z krwi obecnej podczas operacji nie można odróżnić od BHD. Po trzecie, podobnie wyglądające tkanki z oderwanej otrzewnej lub torebek narządów wewnętrznych nie są łatwo rozpoznawalne bez badania histologicznego. I wreszcie, istnieją trudności w odróżnieniu BHD od naczyń limfatycznych [42].

Cechą wyróżniającą BHD jest to, że nie przylegają one do powierzchni lub kapsułek narządów wewnętrznych, ale poruszają się swobodnie. Ponadto BHC może być podwójnie lub wielokrotnie podłączony do BHD. Istotne cechy histologiczne obejmują obecność struktury pęczka utworzonej z kilku przewodów i rozmieszczenie jąder w kształcie pręcików wyrównanych liniami przerywanymi. Przeprowadzono szeroko zakrojone badania morfologicznego i funkcjonalnego charakteru BHD i BHC na powierzchni narządów, aby wyjaśnić ich szczegóły strukturalne i ostatecznie ustalić ich nowość [43,44,45,46].

2.4. BHD i BHC w mózgu i rdzeniu kręgowym królika

Zaobserwowano BHD o średnicy 20-40 μm unoszące się w płynie mózgowo-rdzeniowym komór mózgowych i centralnym kanale kręgowym królika. Opracowano skuteczną technikę barwienia in situ przy użyciu hematoksyliny w celu wizualizacji BHD, a obecność jąder w kształcie pręta potwierdzono za pomocą różnych barwników barwiących specyficznych dla jądra [69]. Ryc. 3 pokazuje lokalizację BHD na ściankach wyściółki trzeciej komory mózgu i akweduktu mózgowego u królika.

3. Trypan Blue jako barwnik barwiący specyficzny dla BHD

Znalezienie odpowiedniego barwnika barwiącego było najważniejszym czynnikiem w ponownym odkryciu systemu BH. Bez odpowiedniego barwnika tkanka docelowa prawdopodobnie nie zostanie zauważona, nawet przy dużym powiększeniu. Tajny niebieski barwnik, którego BH Kim użył podczas odkrywania sieci BHD, nie został zidentyfikowany [31,32]. Stwierdziliśmy, że różnorodne materiały, takie jak błękit metylenowy, zieleń metylowa, zieleń Janusa B, błękit alcjanowy, hematoksylina, hematoksylina chromowa i nanocząstki fluorescencyjne, są tylko częściowo przydatne. Dopiero niedawno znaleźliśmy skuteczny barwnik barwiący, błękit trypanowy, który preferencyjnie wybarwił BHD zamiast naczyń krwionośnych, naczyń limfatycznych, nerwów, mięśni lub tkanek tłuszczowych. Błękit trypanowy jest przydatny do ożywiania błon witreoretinalnych w chirurgii okulistycznej [70] i jest najczęściej używany do rozróżniania między żywymi i martwymi komórkami. O dziwo, zabarwił BHD, ale nie inne rodzaje tkanek, in vivo i in situ; dlatego był niezwykle przydatny jako barwnik specyficzny dla BHD w wykrywaniu BHD w różnych ustawieniach.

Korzystając z błękitu trypanu, byliśmy w stanie wnieść znaczący nowy wkład, w tym po raz pierwszy znaleźć podobne do sieci sieci BHD w sieci szczura [71]. Jest niezwykłe, że sieć BHD pokryła powierzchnię sieci i otrzewnej w pobliżu śledziony (ryc. 4).
Ponieważ często obserwowano BHD wchodzące do tkanki tłuszczowej wokół narządów wewnętrznych, nie byliśmy w stanie prześledzić ich w tych tkankach, ponieważ BHD nie były widoczne. BHD i BHC w tkance tłuszczowej można teraz wizualizować za pomocą błękitu trypanowego [72], a wyjaśnienie ich możliwego związku z otyłością powinno być interesujące. Co najbardziej niezwykłe, byliśmy w stanie wykryć BHD na powięzi otaczającej tkankę guza za pomocą metody barwienia błękitem trypanowym in situ. Zostanie to omówione poniżej.

4. Znaczenie biologiczne i medyczne

4.1. Funkcja krążenia

Warunkiem morfologicznym, aby układ BH mógł pełnić funkcję krążenia, jest obecność kanałów w BHD. Warunek ten potwierdzono za pomocą metody barwienia H&E [73] i różnych rodzajów mikroskopii elektronowej, takich jak transmisyjna mikroskopia elektronowa (TEM), wysokonapięciowa TEM, skaningowa mikroskopia elektronowa (Cryo-SEM) i zogniskowane skanowanie wiązką jonów mikroskopia elektronowa (FIB-SEM) [43,44,45]. Dowodem na poziomie komórkowym była lokalizacja komórek śródbłonka obejmujących wewnętrzną granicę przewodów w BHD, potwierdzona również przez TEM [73] oraz badanie immunohistochemiczne, które potwierdziło istnienie komórek śródbłonka [52].

Bezpośredni test wykazujący przepływ cieczy, przeprowadzony przez wstrzyknięcie fluorescencyjnych nanocząstek do BHC na powierzchni narządu (ryc. 5), ujawnił przepływ jednokierunkowy, zgodnie z oczekiwaniami dla układu krążenia [74]. Średnia prędkość przepływu, ostatnio zmierzona przez wstrzyknięcie błękitu Alcian do BHC na powierzchni wątroby królika [44], wynosiła 0,3 ± 0,1 mm / s, zgodnie z danymi Bonghana Kima [32]. Obserwowano przepływ cieczy przez BHD ze skóry w kierunku narządów wewnętrznych przez wstrzyknięcie chrom-hematoksyliny i fluorescencyjnych nanocząstek w skórę w pobliżu jąder szczura.

4.2. Elektrofizjologia: pobudliwość

Krążenie układu BH wymaga również istnienia komórek pobudliwych, które można zbadać za pomocą eksperymentów elektrofizjologicznych. BHC uzyskany z powierzchni jelita szczura umieszczono w kąpieli roztworu Locke’a, a elektrodę mikrokapilarną włożono do błony komórkowej BHC, która wykazała gwałtowny spadek potencjału elektrycznego o 40 mV w stosunku do potencjału odniesienia, a następnie nieregularne wyrzuty spontanicznie wywoływanych skoków w potencjał spoczynkowy przy średnim czasie trwania 16 sekund (Rysunek 6). Potencjał spoczynkowy i wzór nieregularnych wyrzutów wskazywały na pobudliwość komórek w BHC podobną do mięśni gładkich [56]. Ponadto nieregularne wybuchy wykazywały pewne podobieństwo do pewnych wzorców odpalania neuronów [75], co sugeruje nerwową transmisję sygnału elektrycznego w systemie BH.

Charakter pobudliwych komórek określono badając efekty stymulacji acetylocholiną i pilokarpiną, a wyniki wykazały hiperdepolaryzację, którą obserwowano w naczyniowych mięśniach gładkich. Krytycznym czynnikiem na poziomie molekularnym takiego systemu są kanały jonów Ca, które są niezbędne do ruchów komórek w kurczliwym BHC. Testy z nifedypiną blokującą jony Ca potwierdziły, że pobudliwe komórki w BHC mają kanały jonów Ca [57].

Podsumowując, wyniki elektrofizjologiczne potwierdziły funkcję krążenia układu BH. Elektrofizjologia układu BH może stanowić podstawę naukową dla szeroko stosowanej terapii elektroakupunkturowej [76] oraz właściwości elektrycznych punktów akupunkturowych, które były badane od wielu lat na całym świecie [37,38].

4.3. Ścieżka hormonalna, funkcja odpornościowa i hematopoeza

Zmierzono noradrenaliny (NA) i adrenaliny (A) w prospekcie powierzchni BHC królika stosując zestaw CatCombi ELISA i zidentyfikowano komórki chromochłonne, które wydzielają NA i A [54 ,77]. Obecność komórek chromafiny w acupoint CV12 została również zbadana przy użyciu techniki immunohistochemicznej, uzyskując wyniki zgodne z zastrzeżeniami BH Kim [32,55]. Wyniki te dostarczyły nowego spojrzenia na punkty akupunkturowe jako narząd endokrynny katecholaminowy, poza obecnie znanym rdzeniem nadnerczy, włóknami pozwojowymi i komórkami Merkla [78].

Polepszoną funkcję immunologiczną i korzystny wpływ na stan zapalny często opisuje się po leczeniu akupunkturą [2], a w komórkach akupunkturowych odnotowano dużą liczbę komórek tucznych [79]. Zaobserwowaliśmy, że BHC i BHD powierzchni narządu zawierały znaczną liczbę monocytów, eozynofili, komórek tucznych i makrofagów [43,45,73]. Obfitość takich komórek odpornościowych w BHD potwierdza dowody na powiązane terapeutyczne efekty leczenia akupunkturą oraz na twierdzenie BH Kim, że BHD powierzchni narządu jest przedłużeniem klasycznego układu meridianów akupunktury.

Wiadomo, że komórki krwi powstają w szpiku kostnym, ale BH Kim twierdził, że wewnątrznaczyniowy BHD jest kolejnym narządem krwiotwórczym [34]. Rzeczywiście, zaobserwowaliśmy tutaj, że BHD stało się grubsze, a tym samym łatwiejsze do wykrycia, gdy niedokrwistość została wywołana przez wstrzyknięcie fenylohydrazyny. Wiele czerwonych krwinek we wczesnych stadiach dojrzewania zaobserwowano w BHC na powierzchni narządów, gdy wywołano niedokrwistość.

4.4. Regeneracja i sanal (mikrokomórka)

Regenerację uszkodzonych komórek wątroby opisano w czwartym artykule BH Kim [33]. Biorąc pod uwagę to twierdzenie, postawiliśmy hipotezę, że w BHC mogą znajdować się dorosłe komórki macierzyste i aby zweryfikować tę hipotezę, wybarwiliśmy pokrojone BHC i BHD przeciwciałami markerowymi komórek macierzystych. Zaobserwowaliśmy, że markery mezenchymalnych komórek macierzystych (MSC) ulegały silnej ekspresji w sposób podobny do szpiku kostnego. Matryce pozakomórkowe były również zgodne z ekspresją komórek macierzystych [52].

Analizy proteomiczne tkanek i płynu z BHD na powierzchni jelita królika wykazały istnienie białek związanych z rekrutacją MSC [80], procesami komórkowymi w MSC (ezryna, aktynina i miozyna) [81] oraz różnicowanie MSC / miofibroblasty (alfa-aktyna mięśni gładkich i CD147) [82]. Te profile białek sugerują, że BHD zlokalizowane na powierzchni organów pełnią rolę tymczasowych magazynów i punktów różnicowania komórek macierzystych w regeneracji tkanek.

Uszkodzone tkanki wątroby są regenerowane przez gromadzenie się mięśniaków, które migrowały przez BHD [33]. Proces ten nie został tu szczegółowo zbadany, ale przeprowadzono pewne podstawowe badania mikrokomórek BH, ujawniając, że ich ruch wydawał się być Brownem, ale wykazały również pewne szczególne interakcje świetlne. Na ich średnią prędkość nie miało wpływu światło widzialne, ale zostało znacznie zwiększone przez UV-A (360 nm) [83,84]. Obecność DNA wewnątrz sanala zidentyfikowano za pomocą różnych typów barwienia specyficznego dla DNA, takich jak reakcja Feulgena [42], DAPI i PI, oraz stan DNA, który wykazał fragmentację w teście TUNEL [85].
Szczegółową morfologię powierzchni sanals badano za pomocą obrazowania topograficznego i obrazowania sygnału błędu z mikroskopii siły atomowej, ich właściwości mechaniczne badano za pomocą mikroskopii z modulacją siły, a ich charakterystykę elektryczną określano za pomocą mikroskopii siły elektrostatycznej [47]. Dalsze badania morfologii rozwijających się sanals zostały przeprowadzone za pomocą SEM i mikroskopii sił atomowych [86]. Pomiar modułu Younga sprężystości błony wskazuje, że jelita mają znacznie twardsze błony niż ciała apoptotyczne o podobnej wielkości [87].

4.5. Otyłość i rak

Otyłość jest jednym z głównych problemów zdrowotnych współczesnych społeczeństw. Nawiasem mówiąc, BHD i BHC są dobrze rozwinięte w tkankach tłuszczowych i zostały uwidocznione przy użyciu błękitu trypanu (ryc. 7) [72]. Najwyraźniej przechowywane tłuszcze i system BH mają różne relacje, które wymagają bardziej szczegółowych badań w przyszłości.

Buikis i wsp. zauważyli, że mikrokomórki w niektórych tkankach nowotworowych szybko rosły i przekształciły się w młode niezróżnicowane komórki i nazwali ten mechanizm cytologiczny nieśmiertelności populacji komórek nowotworowych „sporozą” [88]. Przypuszczamy, że ich sporozja mikrokomórkowa jest w rzeczywistości niczym innym jak jednym z „proliferacyjnych” procesów proliferacyjnych, które normalnie zachodzą w układzie BH [33,89]. Takie przypuszczenie zostało potwierdzone przez dane proteomiczne [53], wskazujące na obfitość procesów węglowodanowych związanych z komórkami macierzystymi [90,91], komórkami nowotworowymi [92] i zróżnicowanymi komórkami szpikowymi [93].
Rzeczywiście stwierdzono bezpośredni związek systemu BH z tkankami nowotworowymi. Komórki rakowe wstrzyknięto podskórnie nagiej myszy, a BHD i BHC zaobserwowano w owijającej się w powięzi tkance nowotworowej, która rosła w skórze [94], wizualizowanej za pomocą metody błękit trypanowy (ryc. 8). Stawiamy hipotezę, że oprócz dobrze znanych dróg krwi i limfy, BHD połączone z tkanką nowotworową jest nową drogą przerzutów. W takim przypadku system BH może potencjalnie pełnić podwójną rolę: ścieżki przerzutów, a także środka do kontrolowania tkanki guza za pomocą akupunktury, ponieważ system BH jest przedłużeniem systemu meridianów akupunktury.

5. Dyskusja

Omówiono tutaj niektóre często zadawane pytania wraz z krótkimi odpowiedziami. Wszelkie dalsze pytania są mile widziane. Adres e-mail to kssoh1@gmail.com. Strona główna to http://kmc.snu.ac.kr.

5.1. Wewnątrznaczyniowy przewód Bonghan

(1) Dlaczego wewnątrznaczyniowa BHD (IBHD) nie została zaobserwowana ani zauważona przez chirurgów lub badaczy krwi lub naczyń krwionośnych?

W rzeczywistości struktury podobne do nitek są często obserwowane podczas zdarzeń otwierających naczynia krwionośne, ale mogły być mylone z łańcuchami fibryny. W sytuacji chirurgicznej z otwartymi naczyniami krwionośnymi struny fibryny tworzą się ze skoagulowaną krwią i wyglądają podobnie do IBHD i są trudne do odróżnienia od IBHD, nawet przy mikroskopii zwykłej lub z kontrastem fazowym. Co gorsza, fibryna ma silne powinowactwo do IBHD i otacza ją przy poważnym uszkodzeniu naczyń krwionośnych. Pierwotnym wkładem naszej grupy w to badanie było opracowanie obrazowania fluorescencyjnego pomarańczy akrydyny w celu ujawnienia rozmieszczenia jąder i wyraźnego odróżnienia IBHD od nitek fibryny (ryc. 9).

(2) Dlaczego IBHD jest trudna do zaobserwowania in situ i in vivo?

IBHD jest trudny do zaobserwowania, ponieważ jest cienką (o średnicy ∼20 μm), przezroczystą, nitkowatą strukturą unoszącą się w nieprzezroczystym strumieniu krwi, a zatem wymaga techniki barwienia do wizualizacji. Tutaj opracowaliśmy metodę obserwacji in vivo in situ z wykorzystaniem zastrzyku błękitu alcjanowego [64], ale wskaźnik sukcesu był dość niski i zależał od umiejętności eksperymentatora.

(3) Jak BH Kim odkrył IBHD?

Według jego raportu, wstrzyknął pewien niebieski barwnik w punkt akupunkturowy, a później obserwował IBHD in vivo i in situ w dużych naczyniach, co sugeruje, że nie tylko wykrył IBHD, ale także ustalił funkcję krążenia meridianów akupunktury i IBHD. Jednak nie przedstawił innych istotnych szczegółów dotyczących metody lub materiałów i od tego czasu nikt nie odtworzył jego metody. W tym przypadku nasz zespół był w stanie zabarwić IBHD tylko przez wstrzyknięcie niebieskiego Alcian do naczynia krwionośnego, a nie do acupoints.

(4) Jakie są funkcje IBHD?

Według twierdzenia BH Kima podstawową rolą IBHD jest hematopoeza, ale mogą istnieć inne funkcje krążenia ważnych biochemikaliów, takich jak hormony i materiały do regeneracji tkanek. Kim twierdził również, że we wczesnym stadium rozwoju jaja kurzego IBHD powstała jako pierwsza; później wokół IBHD powstały naczynia krwionośne.

(5) W których naczyniach obserwuje się IBHD?

IBHD obserwuje się w dużych tętnicach i żyłach, w sercu i dużych naczyniach limfatycznych. W tym laboratorium IBHD wykryto w tętnicy brzusznej i żyle, żyłach udowych, żyłach wątrobowych, żyłach nerkowych i dużych naczyniach limfatycznych w pobliżu żyły ogonowej. IBHD mają być połączone z innymi przewodami pozanaczyniowymi BH i wychodzić z naczyń przez ściany naczyń, co jest rzadką obserwacją [68]. Wydaje się, że IBHD nie występuje w naczyniach włosowatych ani małych naczyniach limfatycznych. Przedmiotowymi zwierzętami były króliki, szczury i myszy.

(6) Co by się stało z IBHD podczas operacji?

IBHD jest elastyczną tkanką, a po złamaniu może zwinąć się i skurczyć. Podczas każdej operacji IBHD z konieczności zostałby złamany i mógłby szybko rosnąć, aby przywrócić sieć. Jeśli z jakiegoś powodu IBHD nie zostanie przywrócone, powrót do zdrowia po operacji może być utrudniony lub niektóre działania niepożądane mogą się utrzymywać. Jednak ani BH Kim, ani nikt inny nie zajął się procesem odzyskiwania.

5.2. Akupunktura i powierzchowny system Bonghan

(1) Dlaczego trudno jest zaobserwować BHD odpowiadające meridianom akupunktury?

Rozmiar BHD nie jest bardzo mały (średnica ∼30 μm), ale barwienie jest wymagane do wykrycia w materiale in situ lub w materiale histologicznym. Na przykład w skórze istnieje wiele naczyń włosowatych limfy, ale ich wizualizacja nie była możliwa do niedawna. Bez środków wizualizujących badanie histologiczne nie wykazało naczyń włosowatych chłonnych w skórze. Podobnie bez środka wizualizującego BHD są trudne do wykrycia, a do tej pory barwnik barwiący specyficzny dla BHD nie był znany.

(2) A co z ciałkami BH? Ponieważ średnica korpusu BH wynosi ∼1,0 mm, czy nie można pominąć, jeśli użyje się odpowiedniego mikroskopu?

Zbadaliśmy wycinek skóry, w tym obszar akupunktury, a badanie histologiczne z użyciem zwykłego barwienia H&E o grubości 10 μm (hematoksylina i eozyna) nie ujawniło żadnej zauważalnej struktury. Ta technika wymagała umiejętności i ogromnej ilości czasu i pracy, ponieważ próbka o grubości 1 mm daje 100 sekcji do zbadania. Aby nie ominąć punktów akupunkturowych, wymagana byłaby skóra o grubości co najmniej 5-10 mm (szerokość). Ponadto artefakty były łatwo wprowadzane w taki sposób, że tylko wyszkoleni obserwatorzy znający poszukiwaną strukturę byli w stanie odróżnić pożądaną strukturę od artefaktów lub innych znanych struktur. Dlatego nie mogliśmy realizować tej techniki pół-cienkich przekrojów, a bez pół-cienkich obrazów mikroskopu świetlnego praktycznie niemożliwe było zastosowanie ultracienkiego (o grubości 10 nm) TEM. Zamiast, musieliśmy opracować nową metodę z wykorzystaniem grubych skrawków (100-150 μm) z immunohistochemią i konfokalnym mikroskopem skaningowym z wieloma fotonami (MPCLSM). Za pomocą tej metody możemy wizualizować splot naczyń krwionośnych i zakończeń nerwowych w punktach akupunktury, ale BHD nie były wizualizowane, ponieważ przeciwciała dla BHD nie są jeszcze znane ani dostępne.

(3) Jaka jest krytyczna cecha identyfikacji BHC?

Jedną z krytycznych i charakterystycznych cech jest obecność komórek chromafiny w pobliżu środka BHC. Komórki te wydzielają adrenalinę (A) i noradrenalinę (NA), których głównymi tkankami endokrynologicznymi są rdzeń nadnerczy i postganglia nerwu. Obecność komórek chromafinowych została zgłoszona przez BH Kim i byliśmy w stanie potwierdzić obecność komórek chromafinowych w BHC na powierzchni narządu wewnętrznego oraz w acupoint CV (naczynie pojęciowe) 12 królików [55].

Inną cechą BHC jest otaczająca zewnętrzna warstwa mięśni gładkich. Obecnie przeprowadzamy eksperymenty w celu wizualizacji tej warstwy, która zdefiniowałaby BHC jako oddzielną strukturę skóry.
Trzecią cechą jest wiązka BHD i naczyń krwionośnych przymocowanych na dole BHC i połączonych z sąsiednimi BHC. Szczegółowa identyfikacja takich BHD wymaga obrazowania TEM, co z kolei będzie możliwe po zgromadzeniu wystarczającego doświadczenia z BHC.

5.3. Jakie jest proste kryterium odróżnienia BHD od innych podobnie wyglądających przezroczystych struktur nitkowatych?

Prostym, ale skutecznym kryterium jest obserwacja rozmieszczenia jąder w strukturach nitkowatych. Jądra miały kształt pręcika i były rozmieszczone w linii przerywanej (ryc. 10).

5.4. Jakie cechy histologiczne odróżniają BHD od limfy, naczynia krwionośnego lub nerwu?

Cechy histologiczne i cechy ultrastrukturalne są szczegółowo porównywane gdzie indziej [73]. Krótko mówiąc, BHD to wiązka wielu kanalików z przeplatanymi włóknami fibryny, podczas gdy naczynie krwionośne lub limfatyczne to pojedyncza rurka, niezależnie od tego, czy jest duża, czy mała.

5.5. Jaka jest prosta technika wykrywania BHD in situ na powięzi otaczającej różne tkanki, takie jak wątroba, żołądek, jelita, serce, mózg lub tkanki nowotworowe?

Łatwą techniką wykrywania BHD jest rozprowadzenie i wypłukanie błękitu trypanu na powierzchni powięzi, umożliwiając pojawienie się BHD w postaci niebieskich nici [71].

Podziękowanie

Badania były wspierane przez NRL (nr R0A-2003-000-10371-0) z koreańskiego Ministerstwa Edukacji, Nauki i Technologii oraz „Grant na ustanowienie infrastruktury biologii systemów” z Instytutu Nauki i Technologii Gwangju.

Bibliografia

1. Foster JMG, Sweeney BP. The mechanisms of acupuncture analgesia. Br J Hosp Med 1987;38:308−12.
2. Son Y, Park H, Kwon O, Jung S, Shin H, Lim S. Antipyretic efforts of acupuncture on the lipopolysaccharide-induced fever and expression of interleukin-6 and interleukin-1 beta mRNAs in the hypothalamus of rats. Neurosci Lett 2002; 19:45−8.
3. Libert C. A nervous connection. Nature 2003;421:328−9.
4. Heine H. Anatomical structure of acupoints. J Tradit Chin Med 1988;8:207−12.
5. Heine H. Morphologie der ohrakupunkturpunkte. Dtsch Zschr Akup 1993;36:99−103. [In German]
6. Heine H. Der akupunkturpunkt—ein meridianorgan. Dtsch Zschr Akup 1996;39:75−80. [In German]
7. Heine H. Zur morphologie der akupunkturpunkte. Dtsch Zschr Akup 1987;30:75−9. [In German]
8. Heine H. Functional anatomy of traditional Chinese acupuncture points. Acta Anat 1995;152:293−7.
9. Zerlauth B, Böheim C, Moriggl B. Histologie der akupunkturpunkte. Dtsch Ztschr Akup 1992;35:34−8. [In German]
10. Egerbacher M. Veterinaeakupunktur. Anatomische und histologische Struktur ausgewaehlter Akupunkturpunkte bei Rind und Hund. Dtsch Ztschr Akup 1993;36:75−80.
11. Draempehl D, Ottensmeier A, Kleinpeter A, Kiupel M. Morphologische Untersuchungen an den Akupunkturpunkten und Meridianen bei Katzen und Hunden. Dtsch Ztschr Akup 1993;36:104−9. [In German]
12. Zhang B. Studies on the morphology and function of meridian lines with reference to neurogenic inflammation by ICR mouse. Dtsch Zschr Akup 1996;39:29−38. [In German]
13. Stecco L. La Manipalazione Neuroconnettivale. Disfunzioni segmentarie dell’apparato locomotore. Roma: Marrapese, 1996. [In Italian]
14. Rabischong P, Niboyet JEH, Terral C, Senelar R, Casez R. Bases experimentales de l’analgesie acupuncturale. Nouv Presse Med 1975;4:2021−6. [In French]
15. Senelar R. Les characteristiques morphologiques des points chinois. In: Nouveau traite d’acupuncture. Paris: Maisonneuve, 1979. [In French]
16. Bossy J. Morphological data concerning the acupuncture points and channel network. Acup Electrother Res 1984;9: 79−106.
17. Liu KY, Varela M, Oswald R. The correspondence between some motor points and acupuncture loci. Am J Chin Med. 1975;3:347−58.
18. Gunn CC, Ditchburn FG, King MH, Renwick GJ. Acupuncture loci: a proposal for their classification according to their relationship to known neural structures. Am J Chin Med. 1976;4:183−95.
19. Dung HC. Anatomical features contributing to the formation of acupuncture points. Am J Acupunct 1984;12:139−43.
20. Pan C, Zhao A. Moxibustion and Acupuncture Anesthesia. In: Research on Acupuncture. New York: Springer-Verlag, 1988.
21. Ciczek LSW, Szopinski J, Skrzypulec V. Investigations of morphological structures of acupuncture points and meridians. J Trad Chin Med 1985;5:289−92.
22. Wang K, Liu J. Needling sensation receptor of an acupoint supplied by the median nerve-studies of their electrophysiological characteristics. Am J Chin Med 1989;17: 145−55.
23. Li A, Zhang J, Xie Y. Human acupuncture points mapped in rats are associated with excitable muscle/skin-nerve complexes with enriched nerve endings. Brain Res 2004;1012: 154−9.
24. Langevin HM, Yandow JA. Relationship of acupuncture points and meridians to connective tissue planes. Anat Rec B New Anatomist 2002;269:257−65.
25. Langevin HM, Churchill DL, Cipolla MJ. Mechanical signaling through connective tissue: a mechanism for the therapeutic effect of acupuncture. FASEB J 2001;15:2275−82.
26. Langevin HM, Churchill DL, Wu J, Badger GJ, Yandow JA, Fox JR, et al. Evidence of connective tissue involvement in acupuncture. FASEB J 2002;16:872−4.
27. Jones JP. Ultrasonic acupuncture and the correlation between acupuncture stimulation and the activation of associated brain cortices using functional magnetic resonance imaging. Bulletin Sci Tech Soc 2002;22:362−70.
28. Ifrim-Chen F, Ifrim M. Acupuncture and meridians: a histochemical study. Ital J Anat Embryol 2005;110:51−7.
29. Van Wijk R, Soh KS, Van Wijk EPA. Anatomic characterization of acupuncture system and ultra-weak photon emission. Asian J Phys 2007;16:443−74.
30. Kim BH. Study on the reality of acupuncture meridians. J Jo Sun Med 1962;9:5−13. [In Korean]
31. Kim BH. On the acupuncture meridian system. J Jo Sun Med. 1963;90:6−35. [In Korean]
32. Kim BH. The Kyungrak system. J Jo Sun Med 1965;108:1−38. [In Korean]
33. Kim BH. Sanal theory. J Jo Sun Med 1965;108:39−62. [In Korean]
34. Kim BH. Sanal and hematopoiesis. J Jo Sun Med 1965;108: 1−6. [In Korean]
35. Kim BH. On the Kyungrak system. J Acad Med Sci DPR Korea 1963;90:1−41.
36. Reichmanis M, Marino AA, Becker RO. Electrical correlates of acupuncture points. IEEE Trans Biomed Eng 1975;22: 533−5.
37. Johng HM, Cho JH, Shin HS, Soh KS, Koo TH, Choi SY, et al. Frequency dependance of impedances at the acupuncture point quze (PC3). IEEE Eng Med Biol 2002;21:33−6.
38. Ahn A, Colber AP, Anderson BJ, Martinsen OG, Hammerschlag R, Cina S, et al. Electrical properties of acupuncture points and meridians: asystematic review. Bioelectromagnetics 2008;29:245−56.
39. Soh KS. Bonghan duct and acupuncture meridian as optical channel of biophoton. J Kor Phys Soc 2004;45:1196−8.
40. Fujiwara S, Yu SB. ‘Bonghan theory’ morphological studies. Igaku no Ayumi 1967;60:567−77. [In Japanese]
41. Kellner G. Bau und Funktion der Haut. Dtsch Zschr Akup 1966;15:1−31. [In German]
42. Shin HS, Johng H, Lee BC, Cho S, Baik KY, Yoo JS, et al. Feulgen reaction study of novel threadlike structures on the surface of rabbit livers. Anat Rec B New Anatomist 2005; 284:35−40.
43. Lee BC, Yoo JS, Ogay V, Kim KW, Dobberstein H, Soh KS, et al. Electron microscopic study of novel threadlike structures on the surfaces of mammalian organs. Microsc Res Tech 2007;70:34−43.
44. Sung B, Kim MS, Lee BC, Yoo JS, Lee SH, Kim YJ, et al. Measurement of flow speed in the channels of novel threadlike structures on the surfaces of mammalian organs. Naturwissenschaften 2008;95:117−24.
45. Yoo JS, Kim MS, Sung B, Lee BC, Soh KS, Lee SH, et al. Cribriform structure with channels in the acupuncture meridianlike system on the organ surfaces of rabbits. Acup Electrother Res 2007;32:130−2.
46. Lee C, Seol SK, Lee BC, Hong YK, Je JH, Soh KS. Alcian blue staining method to visualize Bonghan threads inside large caliber lymphatic vessels and X-ray microtomography to re veal their microchannels. Lymphat Res Biol 2006;4: 181−90.
47. Kwon JH, Baik KY, Lee BC, Soh KS, Lee NJ, Kang CJ. Scanning probe microscopy study of microcells from the organ surface Bonghan corpuscle. Appl Phys Lett 2007;90: 173903,1−3.
48. Johng HM, Yoo JS, Yoon TJ, Shin HS, Lee BC, Lee C, et al. Use of magnetic nanoparticles to visualize threadlike structures inside lymphatic vessels of rats. Evid Based Complement Alternat Med 2007;4:77−82.
49. Yoo JS, Johng HM, Yoon TJ, Shin HS, Lee BC, Lee C, et al. In vivo fluoresence imaging of threadlike tissues (Bonghan ducts) inside lymphatic vessels with nanoparticles. Curr Appl Phys 2007;4:342−8.
50. Lee BC, Ogay V, Kim KW, Lee Y, Lee JK, Soh KS. Acupuncture muscle channel in the subcutaneous layer of rat skin. J Acupunct Meridian Stud 2008;1:13−9.
51. Soh KS, Hong S, Hong JY, Lee BC, Yoo JS. Immunohistochemical characterization of intravascular Bonghan duct. Microcirculation 2006;13:166.
52. Kim MS, Hong JY, Hong S, Lee BC, Nam CH, Woo HJ, et al. Bong-Han corpuscles as possible stem cell niches on the organ-surfaces. J Kor Pharmacopunct Inst 2008;11:5−12.
53. Lee SJ, Lee BC, Nam CH, Lee WC, Jhang SU, Park HS, et al. Proteomic analysis for tissues and liquid from Bonghan ducts on rabbit intestinal surfaces. J Acupunct Meridian Stud 2008;1:97−109.
54. Kim JD, Ogay V, Lee BC, Kim MS, Lim I, Woo HJ, et al. Catecholamine producing novel endocrine organ: Bonghan system. Med Acupunct 2008;20:97−102.
55. Ogay V, Kim MS, Seok HJ, Choi CJ, Soh KS. Catecholaminestoring cells at acupuncture points of rabbits. J Acupunct Meridian Stud 2008;1:83−90.
56. Park SH, Lee BC, Choi CJ, Soh KS, Choi JH, Lee SY, et al. Bioelectrical study of Bonghan corpuscles on organ surfaces in rat. J Kor Phys Soc 2009; submitted.
57. Park SH. Bioelectrical Study of Bonghan System. Ph.D. Thesis, Seoul National University. 2009.
58. Jiang X, Kim HK, Shin HS, Lee BC, Choi C, Soh KS, et al. Method for observing intravascular Bonghan duct. Korean J Orient Prevent Med 2002;6:162−6.
59. Shin HS, Soh KS. Electrical method to detect a Bonghan duct inside blood vessels. New Phys 2002;45:376−8.
60. Lee BC, Baik KY, Cho S, Min C, Johng HM, Hahm J, et al. Comparison of intravascular Bonghan ducts from rats and mice. Korean J Orient Prevent Med 2003;7:47−53.
61. Lee BC, Baik KY, Johng HM, Nam TJ, Lee J, Sung B, et al. Acridine orange staining method to reveal the characteristic features of an intravascular threadlike structure. Anat Rec B New Anat 2004;278:27−30.
62. Baik KY, Lee J, Lee BC, Johng HM, Nam TJ, Sung B, et al. Acupuncture meridian and intravascular Bonghan duct. Key Eng Mater 2005;277:125−9.
63. Baik KY, Lee BC, Johng HM, Nam TJ, Sung B, Soh KS. Long threadlike structure inside the blood vessels of rats. The Newest Med 2004;47:18−22.
64. Yoo JS, Kim MS, Ogay V, Soh KS. In vivo visualization of Bonghan ducts inside blood vessels of mice by using an Alcian blue staining method. Indian J Exp Biol 2008;46: 336−9.
65. Lee BC, Baik KY, Johng HM, Sung B, Soh K, Kang DI, et al. Fluorescent method for observing intravascular Bonghan duct. J Kor Inst Herb Acupunc 2005;8:5−9.
66. Lee BC, Yoo JS, Baik KY, Sung B, Lee J, Soh KS. Development of a fluorescence stereomicroscope and observation of Bong-Han corpuscles inside blood vessels. Indian J Exp Biol 2008;46:330−5.
67. Lee BC, Yoo JS, Baik KY, Kim KW, Soh KS. Novel Threadlike structures (Bonghan ducts) inside lymphatic vessels of rabbits visualized with a Janus Green B staining method. Anat Rec B New Anat 2005;286:1−7.
68. Lee BC, Soh KS. Contrast-enhancing optical method to observe a Bonghan duct floating inside a lymph vessel of a rabbit. Lympholgy 2008;41:178−85.
69. Lee BC, Kim SK, Soh KS. Novel anatomic structures in the brain and spinal cord of rabbit that may belong to the Bonghan system of potential acupuncture meridians. J Acupunct Meridian Stud 2008;1:29−35.
70. Farah ME, Maia M, Furlani B, Bottós J, Meyer CH, Lima V, et al. Current concepts of trypan blue in chromovitrectomy. Dev Ophthalmol 2008;42:91−100.
71. Lee BC, Kim KW, Soh KS. Visualizing the network of Bonghan ducts in the omentum and peritoneum by using Trypan blue. J Acupunct Meridian Stud 2009;2:66−70.
72. Lee BC, Bae KH, Jhon GJ, Soh KS. Bonghan system as mesenchymal stem cell niches and pathways of macrophages in adipose tissues. J Acupunct Meridian Stud 2009;2:79−82.
73. Ogay V, Bae KH, Kim KW, Soh KS. Comparison of the characteristic features of Bonghan ducts, blood and lymphatic capillaries. J Acupunct Meridian Stud 2009;2:107−17.
74. Lee CH, Yoo JS, Kim HH, Kwon J, Soh KS. Flow of nanoparticles inside organs-surface Bonghan ducts. Proc 23rd Sym Kor Soc Jungshin Sci 2005;23:129−34.
75. Kandel E. Small systems of neurons. Sci Am 1979;241: 61−70.
76. Voll R. The phenomenon of medicine testing in electroacupuncture according to Voll. Amer J Acup 1980;8:97−104.
77. Yoo JS, Choi K, Baik KY, Chung DS, Soh KS. Liquid-phase microextraction method in capillary electrophoresis to detect adrenaline in Bonghan lipid. J Int Soc Life Inf Sci 2005; 23:292−5.
78. Kierszenbaum AL. Histology and cell biology: an introduction to pathology. St. Louis: Mosby, 2002:516.
79. Hwang YC. Anatomy and classification of acupoints. In: Problems in Veterinary Medicine: Veterinary Acupuncture. Philadelphia: JB Lippincott, 1992:12−5.
80. Forte G, Minieri M, Cossa P, Antenucci D, Sala M, Gnocchi V, et al. Hepatocyte growth factor effects on mesenchymal stem cells: proliferation, migration and differentiation. Stem Cells 2006;24:23−33.
81. Wuchter P, Boda-Heggemann J, Straub BK, Grund C, Kuhn C, Krause U, et al. Processus and recessus adhaerentes: giant adherens cell junction systems connect and attract human mesenchymal stem cells. Cell Tissue Res 2007;328: 499−514.
82. Huet E, Vallée B, Szul D, Verrecchia F, Mourah S, Jester JV, et al. Extracellular matrix metalloproteinase inducer/CD147 promotes myofibroblast differentiation by inducing alpha-smooth muscle actin expression and collagen gel contraction: implications in tissue remodeling. FASEB J 2008; 22:1144−54.
83. Sung B, Ogay V, Yoo JS, Yu HR, Lee BC, Chung C, et al. UV-Ainduced activation of Bonghan granules in motion. J Int Soc Life Inf Sci 2005;23:297−301.
84. Sung B, Kim MS, Corrigan A, Donald A, Soh KS. In situ microextraction method to determine the viscosity of biofluid in threadlike structures on the surfaces of mammalian organs. Phys Rev E 2009;79:022901, 1−3.
85. Ogay V, Baik KY, Lee BC, Soh KS. Characterization of DNAcontaining granules flowing through the meridian-like system on the internal organs of rabbits. Acupunct Electrother Res 2006;31:13−31.
86. Baik KY, Ogay V, Jeoung SC, Soh KS. Visualization of Bonghan microcells by electron and atomic force microscopy. J Acupunct Meridian Stud 2009;2:124−9.
87. Baik KY. Fluorescence imaging of Bonghan duct with nanoparticles and study of sanal membrane with atomic force microscope. Ph.D. thesis, Seoul National University, 2008.
88. Buikis I, Harju L, Freivalds T. Origin of microcells in the human sarcoma cell line HT-1080. Anal Cell Pathol 1999;18: 73−85.
89. Ogay V, Baik KY, Sung B, Soh KS. Naturally generated microcells as one possible origin of adult stem cells. J Int Soc Life Inf Sci 2005;23:286−90.
90. Elliott ST, Crider DG, Garham CP, Boheler KR, Van Eyk JE. Two-dimensional gel electrophoresis database of murine R1 embryonic stem cells. Proteomics 2004;4:3813−32.
91. Baharvand H, Hajheidari M, Kazemi-Ashtiani S, Hosseini Salekdeh Gh. Proteomic signature of human embryonic stem cells. Proteomics 2006;6:3544−9.
92. Chen EI, Hewel J, Kreuger JS, Tiraby C, Weber MR, Kralli A, et al. Adaptation of energy metabolism in breast cancer brain metastases. Cancer Res 2007;67:1472−86.
93. Lian Z, Kluger Y, Greenbaum DS, Tuck D, Gerstein M, Berliner N, et al. Genomic and proteomic analysis of the myeloid differentiation program: global analysis of gene expression during induced differentiation in the MPRO cell line. Blood 2002;100:3209−20.
94. Yoo JS, Kim HB, Ogay V, Lee BC, Ahn S, Soh KS. Bonghan ducts as possible pathways for cancer metastasis. J Acupunct Meridian Stud 2009;2:118−23.